MOUNT EVEREST

Oorsprong van een missie

Het begon voor Niels allemaal in 2011. Samen met een groep vrienden had hij besloten om de Kilimanjaro, de hoogste berg in het continent Afrika, te beklimmen. Niels wist toen net dat hij MS had, maar dat weerhield hem er niet van mee te gaan. De vrienden besloten met het beklimmen van de Kilimanjaro geld ophalen voor onderzoek naar MS en zo werd hun stichting Mission Summit geboren. Met Mission Summit werd aandacht gevraagd voor MS en de vrienden haalden in een half jaar tijd ruim 35.000 euro op voor wetenschappelijk onderzoek. 

Het bleef niet bij deze beklimming. Het bereiken van de top van de Kilimanjaro inspireerde Niels tot meer. Om aandacht te vragen voor de ziekte MS en om geld in te zamelen voor nieuw wetenschappelijk onderzoek naar deze ziekte, besloot Niels ook andere bergen te gaan beklimmen. Het einddoel: als eerste man met MS de top bereiken van de hoogste berg ter wereld, Mount Everest en heel veel aandacht vragen én geld ophalen in de strijd tegen MS. 

Voorbereidingen voor de expeditie

Het beklimmen van Mount Everest is extreem zwaar en kent veel risico’s. Als onervaren klimmer heeft Niels veel moeten trainen voordat hij aan deze expeditie kon beginnen. Een zwaar programma van fitness, wandklimmen, krachttraining en wandelen met bepakking was noodzakelijk om de benodigde fitheid te krijgen. Daarnaast ging Niels ook diverse malen op trainingsexpedities naar andere gebergten. Deze expedities brachten Niels onder andere naar de Alpen, Peak Lenin in Kirgizië en de Elbrus in de Kaukasus.

Diverse lokale en nationale media volgden Niels in zijn voorbereidingen richting de top van Mount Everest. Zijn bijzondere verhaal zorgde voor veel aandacht voor de zenuwslopende ziekte MS en daarmee ook voor geld voor nieuw wetenschappelijk onderzoek. Zo droegen Niels’ voorbereidingen voor de Mount Everest expeditie bij aan de doelen van stichting Mission Summit. Twee vliegen in een klap!

Omstandigheden op Mount Everest

De top van Mount Everest ligt op 8.848m hoogte. Op die hoogte is er weinig zuurstof (33% van de normale hoeveelheid), waardoor elke inspanning enorm zwaar is en een zuurstofmasker voor de meeste klimmers noodzakelijk is. Boven de 8.000 meter spreekt men dan ook wel over de zone des doods. Ook de lage temperaturen spelen een rol. Bevriezing van lichaamsdelen is een reëel gevaar. In een interview met Metro Nieuws zei Niels hier het volgende over: “Het wordt extreem zwaar. De hoeveelheid zuurstof daar zal ongeveer een derde zijn van wat we hier hebben. ’s Nachts zakt de temperatuur tot min 30 graden en overdag kan de zon zo sterk zijn dat je verbrandt. Je lichaam sterft langzaam op zulke hoogtes.”

Door de extreme weersomstandigheden op Mount Everest, is er een relatief korte periode van het jaar waarin beklimmingen mogelijk zijn. Dit komt door de krachtige wind die het grootste deel van het jaar over de berg raast.

Everest is kortom een ongastvrije plek en de weg naar de top is loodzwaar en gevaarlijk. Voor Niels gold bovendien dat de MS voor veel onzekerheid zorgt. Want wat als je lichaam je in de steek laat op grote hoogte…

De beklimming

Een paar weken voordat Niels vertrekt naar Nepal, gebeurt precies datgene wat hij vreest: een MS aanval, ook wel een ‘schub’ genoemd. De aanval zorgt
 voor gevoelloosheid en krachtverlies in zijn benen. Dergelijke symptomen kunnen fataal zijn op grote hoogte. Zouden alle jaren van training en voorbereiding dan voor niets zijn geweest?

Niels neemt contact op met zijn behandelaar prof. dr. Uitdehaag van het VUmc MS centrum. Hij besluit Niels een stevige prednison kuur te geven om de symptomen te lijf te gaan. Daarna is het afwachten. Zullen de medicijnen helpen en de symptomen tijdig verdwijnen? Na twee weken van herstel blijken de ziekteverschijnselen grotendeels te zijn afgezwakt. Niels is fit en de expeditie kan doorgaan!

Het is bij de beklimming van de Mount Everest niet mogelijk om in één lijn naar de top te klimmen. De beklimming is namelijk vooral door de ijle lucht op grote hoogte extreem zwaar. Daarom klimt men niet in één keer naar boven, maar is het gebruikelijk dat eerst een acclimatisatieronde wordt gedaan. Hiervoor wordt geklommen naar kamp 2 of 3 tot ca 7000 metere en wordt daarna weer afgedaald naar het basiskamp. Op die manier kan het lichaam wennen aan de condities op grote hoogte en worden er meer rode bloedlichaampjes geproduceerd voor optimale zuurstofopname. 

Tot het basiskamp op ca. 5.400 meter werd Niels vergezeld door het Mission Summit support team, bestaande uit vrienden en bekenden van Niels. Ook de vriendin van Niels, Evelien, is onderdeel van dit team. Vlak voor het basiskamp neemt Niels afscheid van zijn supportteam en is het tijd om zich samen met de expeditieleden voor te bereiden op de klim. De acclimatisatieronde gaat goed, maar het is loodzwaar. Uiteindelijk brengt Niels gedurende deze klim 5 nachten boven 6000 meter door en bereikt hij kamp 3 op 7200m. hoogte. Ondanks de erbarmelijke omstandigheden voelt Niels zich goed en kan hij na de acclimatisatieronde een aantal dagen herstellen op lagere hoogte.

Op het dak van de wereld

Niels brengt een aantal dagen door in het dorpje Namche Bazar (3400m) voor rust en herstel. Door de dikkere lucht (meer zuurstof!) op die hoogte kan het lichaam goed herstellen. Daarna gaat hij per helikopter terug naar het basiskamp. Daar verblijft hij met de andere expeditieleden in afwachting van het juiste moment voor de toppoging. Het team wacht op goede weersomstandigheden, het zogenaamde weather window, zodat de klimcondities zo goed mogelijk zijn bij het doen van een toppoging. 

Op enig moment geven de voorspellingen aan dat op 19 mei de omstandigheden goed zijn, wat betekent dat Niels op 15 mei uit het basiskamp vertrekt. De weersvoorspellingen bieden echter nooit volledige zekerheid, waardoor altijd het risico bestaat dat je voortijdig om moet keren vanwege slecht weer. Jaren van training en voorbereiding en een goed uitgeruste expeditie die in totaal twee maanden duurt, bieden geen enkele garantie voor het bereiken van de top. Bovendien beseft Niels zich heel goed dat het bereiken van de top slechts het halve werk is. Na de uitputtende klim is veilig weer beneden komen minstens zo uitdagend en moeilijk.

Dan bepaalt de expeditieleider dat een toppoging ondernomen kan worden. De spanning stijgt bij de expeditieleden, maar ook bij het thuisfront. Zullen de omstandigheden goed zijn bij de top? Zal Niels de extreme omstandigheden kunnen doorstaan? Na 4 loodzware dagen, waarin nauwelijks gegeten of geslapen worden, bereikt Niels op 20 mei 2016 als eerste mannelijke MS-patiënt de top van Mount Everest. Een enorme prestatie! Op dat moment is Niels blij, maar de echte euforie blijft uit. Door de uitputting en het besef dat er nog een zware afdaling wacht, is Niels vooral gefocust. Tijd voor het vieren van de prestatie is er pas in het basiskamp, wat Niels een paar dagen later bereikt. Dan daalt langzaam het besef in dat zijn droom werkelijkheid is geworden en dat hij op het dak van de wereld heeft gestaan.

Niels zegt op dat moment: “Het voelt allemaal nog wat onwerkelijk. Alsof het een droom was en ik over een paar uur gewoon weer wakker word. Langzaam komt het besef dat ik op de top van de wereld heb gestaan. Ik weet niet wat de toekomst me gaat brengen, want er is nog zo veel onbekend. MS blijft een onvoorspelbare ziekte. Juist daarom ben ik er trots op dat het me nu is gelukt. Zolang ik het nog kan zal ik me blijven inzetten voor een wereld zonder MS.”